Vandaag vertelt redactielid Angela (40) een persoonlijk verhaal over haar leven. Lezen jullie mee?

Vast contract

Ik heb een aantal maanden geleden mijn eerste contract getekend, mijn functie is financieel adviseur. Ik heb aardige collega’s. Ik werk in een groot bedrijf we hebben 400 medewerkers. Op mijn afdeling 80. Ik ben super blij met deze baan.  Ik heb mijn studie voor 6 jaar onderbroken. Ik ben over een laatbloeier mee geweest. Ik kreeg op mijn zestiende kanker (borstkanker). Ik voelde er eerst niet veel van, maar goed. Na wat vage klachten besloot ik om aan de bel te trekken. Na wat onderzoeken was het duidelijk ik had kanker. Ik had geen zin meer in het leven. Er volgenden zware chemo therapieën. Het had geholpen maar daarna begon ik depressief te worden. Het ging zo ver dat ik uit het raam ben gesproken uit mijn flat. Ik woonde gelukkig maar op 2 hoog. Alles brak. Een wonder dat ik nog leefde zeiden de artsen. Ik werd behandeld door een psycholoog. Als ik het nog een keer zou doen dan zouden ze me opsluiten in een psychiatrisch ziekenhuis.

In herhaling

Helaas viel ik in herhaling. Ik had weer een zelfmoordpoging ondernomen maar deze keer door mijn polsen door te snijden.  Mijn ouders waren mijn gedrag een beetje zat. Ze snapten niet wat ze met zo een dochter als ik moesten. Toen kwam ik terecht in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik voelde me gek en onbegrepen. Later werd ik geplaatst in een gesloten afdeling GGZ. Ik begon mijn hoofd tegen de muren aan te slaan. Als ik achteraf terug kijk weet ik nu waarom ik dat deed. De chemo had een vreemd effect op mij. Na een aantal jaar mocht ik terug op een open afdeling. Vervolgens gingen we over op begeleid wonen. Ik ging weer een opleiding volgen. Ik had tenslotte geen diploma. Ik begon aan de vmbo. Het was zwaar. Ik had geen aandacht helaas voor dingen. Met mijn hoofd was ik er niet bij.  Totdat ik de man van mijn leven tegen kwam. Eindelijk een beetje geluk. Hij was super slim. Ik moest ook slim worden. Ik ging hard mijn best doen. Ik slaagde echt voor alles. Ik ging exact dezelfde opleiding als hij doen. Hij ging een jaartje havo doen en dan zou hij een hbo- opleiding volgen.

 

 

Mijn eerste relatie

Alles leek goed te gaan. Hij had ook interesse in mij. Uiteindelijk deden we een hbo-studie. We kregen een relatie. Het ging in het begin erg goed maar na een tijdje helaas verkeerd. Ik bleek in verwachting te zijn. Hij moest niets van het kind hebben. Ik moest mijn studie stoppen de zwangerschap viel zwaar. Door de chemo was het al een wonder dat ik nog een kind kon krijgen. Het was er niet een maar het waren er twee. Wat een mirakel. Ik was heel blij maar de planning was verkeerd. Hij liet niets meer van zich horen, hij emigreerde uit Nederland. Ik heb nooit meer wat van hem gehoord. Uiteindelijk kwam ik in de bijstand terecht. Ik schaamde me enorm. Kinderen in je eentje opvoeden is heel zwaar. Mijn kinderen waren vervelend en druk, dat maakte het erger. Gek werd ik van ze tenminste de eerste 4 jaar. Daarna moesten ze naar school ze werden rustiger. Ik kreeg geen hulp. Net toen ik dacht dat alles goed ging ging het helaas weer bergafwaarts. Tijdens mijn hbo studie die ik weer vervolgende moest ik weer aan de chemo de kanker was terug maar deze keer in mijn baarmoeder. Die moest ik laten verwijderen helaas. Mijn kinderen konden gelukkig bij mijn ouders terecht. Gek genoeg voelde ik me stukken beter zonder de baarmoeder. Van alle bedrust kon ik weer aan mezelf denken. Ik had ineens weer zin in het leven.

 

Een nieuw begin

Ik besloot om mijn leven anders in te delen. Na een jaar besloot ik om mijn studie af te maken. Gelukkig ondersteunden mijn ouders me, zonder hun had ik het niet gered. Mijn kinderen werden wat rustiger. Met veel moeite studeerde ik af maar dan wel op een 38 jarige leeftijd met veel vertraging. Het is laat maar beter laat dan nooit. Na het afstuderen was het zoeken naar een baan is super moeilijk. Ik had me gek gesolliciteerd maar ik had helaas geen ervaring dus niemand wilde mij. Ik dacht eerst dat het aan mijn sollicitatiebrieven lag. Dit was niet het geval. Ik ging cursussen volgen. Niets bleek te helpen. Ik hield veel van schrijven. Ik checkte alle blogs op het internet op sollicitatietips en tips voor het leven. Tot ik stuitte op een advertentie van Beauty & Books Magazine. Ze waren op zoek naar bloggers. Ik dacht die nemen me echt niet aan. Toch besloot ik om me aan te melden. Ik hoorde een tijdje niets.

Na een paar weken werd ik gemaild dat ik een proefartikel mocht insturen. Na wat artikelen geschreven te hebben en wat maanden gewerkt te hebben mocht ik eenvan de vaste bloggers worden voor hun. Ik schreef veel artikelen, bezocht veel events. Ik merkte dat ik enorm groeide. Uiteindelijk adviseerde de hoofdredactrice mij om vrijwilligers werk te gaan doen en dat ik dan zo zo verder zou groeien in het leven en wellicht een echte baan kon vinden. Ik vond het eerst niet zo een goed idee. Na een tijdje ging ik er toch voor. De meeste mensen staan te springen om vrijwilligers in dienst te nemen.  Ik bleef hier twee jaar werken en ook bleef ik artikelen schrijven voor Beauty & Books. Na twee jaar zag ik een advertentie hangen op een etalage en ik besloot toch om een keer te solliciteren. Deze keer was het raak. Ik werd uitgenodigd. Ik kon mijn geluk niet op. Alles ging goed. De werkgever was super aardig. Ik was meteen aangenomen. Wauw ik bedank hem nog altijd. Ik werk nu een aantal maanden daar het gaat super goed met mij. Ik blijf ook bij Beauty & Books werken. Ik ben enorm dankbaar voor het leven. Ook al ben ik een single moeder en heb verder geen relaties meer gehad. Ik heb twee schatten van kinderen. Ik heb nu alles wat ik wilde hebben. Na slechte tijden heb ik ook goede momenten meegemaakt in mijn leven. Ik kijk nu positief terug op mijn leven. Ik ben blij dat ik nog leef. Ik leef voor mijn kinderen en nu ook voor mezelf.