Recensie De Centurion I van Owan Drake

Owan Drake publiceerde onlangs een kortverhaal dat zich in hetzelfde universum als De Zaden der Hoop afspeelt. Dit ebook heet De Centurion I – Bruwick Anvilgard en is onder andere geschreven als een ode aan een van zijn vrienden die zelfmoord pleegde. De opbrengst gaat daarom ook naar Stichting 113, de zelfmoordpreventielijn; Owan Drake vertelde me dat het niet goed voelde om hier geld aan te verdienen. Vandaar dat hij dit goede doel steunt. Vandaag lezen jullie mijn recensie. Lezen jullie mee?

 

plaatje recensie.png

Vlekken van teer en as bespikkelden de eens zo groene vlakte. Nu was het slechts een zwart gat van bederfelijke verminking.

Caius Luna van het Huis Luna liep langs de bloederige en verminkte lijken die zich hier in deze gruwelijke spookstad opgestapeld hadden door de aanval van drie dagen geleden. Zijn zwarte haren reikten tot de bronzen schouderbladen, die onderdeel waren van zijn borstplaat; deze was gesigneerd met het merkteken van de Centurion; een paard wiens bovenste lichaam dat van een robuuste mannelijke krijgsheer was. In zijn gespierde armen hield hij een allesvernietigende hellebaard.

Met zijn ijzeren laarzen, die tekenen van ouderdom vertoonden, liet hij voetafdrukken achter in de teer. Het kostte hem veel moed om naar de lijken te kijken, zelfs al was hij al jaren lid van de Centurion. Toch keek hij ernaar; velen van hen waren vrouwen, maar ook kinderen en zelfs zuigelingen lagen op de berg. Ze waren met huid en haar verbrand. De geur was iets wat hij nooit zou vergeten.

Het rotsblok waar hij langsliep, was het enige wat nog enigszins in tact leek. Hij kon het perfect gebruiken om even op te zitten, en zo op adem te komen.

Enigszins moeizaam ontkoppelde hij zijn goedgevulde heupfles whiskey, draaide de dop eraf en nam een gulzige slok. De boer die hij daarna liet, droeg de geur van verrotting met zich mee, alsof er een divertikel in zijn darmen plofte, die de geur van rottende lijken omhoogbracht.

Hij tuurde in de verte.

Ook al was hij hier met een reden gekomen, kon hij zich niet voorstellen dat deze überhaupt relevant was.

Achteroverleunend strekte hij zich uit. Terwijl hij gaapte, proefde hij nog steeds de smaak van zijn boer. Door zijn onstuimigheid gleed hij bijna van de rots af.

Hij ontkoppelde zijn zwaard en begon er uit pure verveling een gezicht mee op de zwartgeblakerde grond te tekenen. Onbewust tekende hij er een glimlach in; hij realiseerde zich dat het slechts een teken van verpletterde hoop was.

In deze wereld is geen hoop, dacht hij. Niet alleen zijn we allemaal geboren om te sterven. Nee, want in Lorbadis heeft niemand een schoon geweten. Letterlijk iedereen zal zich later moeten verantwoorden tegenover de Goden… Met afschuw tufte hij op de grond. De Goden, gingen zijn gedachten verder; misschien was het wel meer dan dat. Het leek namelijk alsof een stem zijn gedachten overnam. ‘De Goden… Je bent verwikkeld in het Spel der Goden… Alles is Gekoppeld…’

Hijgend – haast hyperventilerend – greep hij zijn natbezwete hoofd.

De stem ging verder: ‘De Koppelingen zullen… Ach, weet je wat, ook wij Goden kunnen het lekker makkelijk houden, dus morgen is iedereen dood!’

Zijn hart sloeg over terwijl hij in zijn vervallen geest een Draak gevormd uit het Licht zag. ‘Vlieg op!’ schreeuwde hij in zijn eigen hoofd. Met dit psychologisch trucje wist hij het beest in zijn gedachten weg te laten vliegen. In de asgrauwe hemel zag hij een wolk die ook op een Draak leek. Hij besefte dat een ander er misschien ook een paard in zou kunnen zien.

‘Het paard is voor een andere Koppeling, die toch weer met jou verweven is,’ sprak de stem, ondanks het verdwijnen van de Draak.

‘Ze zijn letterlijk overal,’ dacht Caius, zijn blik gedurig op de wolk. De kraaien die daar rondcirkelden deden hem aan een eeuwenoude vertelling denken, waarin men vertelde dat deze vogels een spirituele betekenis hadden. Zij symboliseerden namelijk de dood, net als dit verwoeste oord; net als de hele wereld van Lorbadis.

‘Morgen is iedereen dood…’

Ik heb dit boekje gelezen zonder de rest van De Zaden der Hoop te lezen, of althans, de rest wat na deel I.5 komt, en ik zou iedereen aanraden om met dit deel te beginnen, ook al is het zijn zesde verhaal. Het is prima los te lezen van De Zaden der Hoop. Zijn schrijfstijl is door de boeken heen enorm gegroeid. Het is veel minder bombastisch en veel vlotter geschreven. Doordat dit verhaal veel minder personages bevat dan De Zaden der Hoop, komt Owans talent nog meer tot zijn recht. Ik durf haast te zeggen dat Owan Drake een van de grootste talenten in ons land is.

Aan het begin van elk hoofdstuk maakt Drake gebruik van niet bestaande boekfragmenten. Dit is een leuke toevoeging en laat je het verhaal op een diepzinnigere manier bekijken.

Hier een voorbeeld van één van die fragmenten:

De kraai is de schaduwgids en brengt zielen van de diepste duisternis naar het allerheiligste licht. Ook symboliseert het de cyclus tussen leven en dood. De kraai eert het leven en vreest niet voor de dood. Hij werkt zonder angst voor de Nocturna en beweegt zich vrijelijk in de diepste duisternis. Hij draagt het besef en kennis van ethiek en heeft het vermogen tot het verschuiven van vorm.

–Fragment uit de Necromonoscript, het boek van de doden(Oude testament)

Maar goed, ik zou dus iedereen willen adviseren om met dit boekje te beginnen. Het is een leuke introductie. Zoals Owan zelf zegt: ”Dit boek zorgt voor een sneeuwbal effect Nieuwe lezers worden naar mijn eerdere boeken gelokt en zullen deze dan hopelijk kopen!”

Het thema van dit verhaal is zelfmoord. De moraal aan het einde laat je serieus nadenken over wat de gevolgen van zelfmoord kunnen zijn voor je directe omgeving. Mensen, koop dit korte verhaaltje hier voor slechts 1.95: (Leuke cadeautip ook voor de feestdagen) https://www.bol.com/nl/p/de-centurion-i/9200000098225298/?suggestionType=browse&bltgh=qJGBX086pNpd0rMKY0NJAQ.1.3.ProductTitle Je nekharen gaan ervan overeind staan

24 thoughts on “Recensie De Centurion I van Owan Drake

  1. De gevolgen voor de omgeving zijn heel zwaar. Kan er helaas over meepraten. Hoop dat veel mensen het boek kopen en er een mooi bedrag naar preventie kan gaan. Bedankt voor je mooie boek

  2. ik vind het op de een of andere manier lastig om te lezen…en ik ben best een lettervreter, ik kan er niet helemaal de vinger op leggen wat me in de weg zit.

    super goed dat de opbrengst van dit boek naar stichting 113 gaat! Absolute hulde

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.