In “Ik Had een Zoon” neemt Sander Giling ons mee op een indringende en emotionele reis door de ogen van ouders die geconfronteerd worden met de transitie van hun kind. Het verhaal begint met een terugblik op de onschuldige kindertijd van Rijk, die zich verliest in het bouwen met blokken en het tekenen van auto’s en huizen. De wereld van een kind, zo zorgeloos en vol dromen, wordt echter abrupt verstoord wanneer Rijk op 17-jarige leeftijd zijn ouders vertelt dat hij zich in het verkeerde lichaam voelt. Hij wil een vrouw worden.
“LGBTQA+ mensen die voor hun bestaansrechten proberen op te komen krijgen wereldwijd met conservatieve tegenstand te maken. In Rusland in de vorm van gevangenisstraf. In Oeganda zelfs de doodstraf. Bij ons levert de vraag of transgenders zonder tussenkomst van een psycholoog verzet op in de politiek van onder andere de SGP. Ook uit feministisch hoek klinkt de angst ome en man tegen te komen in het damestoilet. Transvrouwen in de sport brengen in verband met hun hogere testosterongehalte een oneerlijke concurrentie met zich mee. De nieuwe aanspreekvormen ´die´ of ´hen´ zijn verwarrend. En het aantal jongeren dat zich meldt bij een genderkliniek stijgt. Zomaar een greep uit de problematiek rond opkomende LBTIQA + rechten in de samenleving waar ik in 2010 persoonlijke kennis maakte in de vorm van mijn 17-jarig zoon die aangaf dat hij zich in het verkeerde lichaam voelde zitten. Hij uitte de wens om van geslacht te veranderen. Ik beleef zitten met de vraag waarom hij dat wilde.“
Giling’s schrijfstijl is toegankelijk en oprecht. Hij weet de worstelingen van zowel Rijk als zijn ouders op een krachtige manier te verwoorden. De verbazing en de bezorgdheid van de ouders zijn herkenbaar en raken een snaar, vooral wanneer ze zich realiseren dat hun kind niet meer het kleine jongetje is dat ze dachten te kennen. De auteur slaagt erin om de lezer te laten voelen wat deze transitie betekent voor het gezin als geheel, en hoe de liefde voor hun kind hen dwingt om hun eigen vooroordelen en angsten onder ogen te zien. Het lijkt me moeilijk om als ouder plotseling te moeten omgaan met een kind dat een andere identiteit en geslacht heeft; je zoon wordt een dochter.
Wat “Ik Had een Zoon” bijzonder maakt, is de manier waarop Giling de complexe emoties rondom genderidentiteit en acceptatie verhaalt. Hij biedt niet alleen een blik in Rijk’s innerlijke strijd, maar ook in de dynamiek binnen het gezin. De worsteling van de ouders om Rijk’s keuze te begrijpen en te ondersteunen, vormt een belangrijk thema in het boek. Giling brengt daardoor een boodschap van hoop en acceptatie over, die niet alleen relevant is voor gezinnen met een transgenderkind, maar voor iedereen die te maken heeft met de uitdagingen van liefde en begrip in een veranderende wereld.
De opbouw van het verhaal is zorgvuldig en doordacht, waardoor de lezer wordt meegenomen in het proces van zelfontdekking en acceptatie. Giling heeft een talent voor het schetsen van de innerlijke wereld van zijn personages, wat het verhaal nog aangrijpender maakt. De emotionele diepgang van het boek zorgt ervoor dat het nog lang na het lezen blijft nazinderen.
Kortom, “Ik Had een Zoon” is een aangrijpende, eerlijke en hartverwarmende vertelling die het belang van liefde en acceptatie benadrukt. Sander Giling heeft een waardevol boek geschreven dat niet alleen de ervaringen van een transgenderkind en zijn ouders belicht, maar ook een bredere boodschap van begrip en empathie verspreidt. Dit boek is een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in genderidentiteit, ouderschap en de kracht van onvoorwaardelijke liefde.
Verkrijgbaar bij de boekenwinkels en Uitgeverij Aspekt een directe link vinden jullie hier.
#samenwerking lees disclaimer
