Recensie: Het litteken van Vossesteyn

Bij Uitgeverij Aspekt verscheen het boek Het litteken van Vossesteyn. Vandaag gaan we dit boek reviewen. Lezen jullie mee?

 

Over het boek:

Constance Croon torst bittere jeugdherinneringen met zich mee. Pas halverwege haar leven vindt zij de kracht om Vossensteyn, het oude familiehuis, een bezoek te brengen. Haar oma ligt daar op sterven; zij voelt zich schuldig aan de liquidatie van een familielid in de oorlog. In hun nachtelijke gesprekken blijkt dat oma lijdt onder leugens die het hele gezin hebben beschadigd. Wat voor licht werpt dat op het verstikkende milieu waarin Constance opgroeide? Was haar moeder een narcistische kwelgeest of juist slachtoffer van machten die hen allen te groot waren? Het litteken van Vossensteyn speelt zich beurtelings af in Twente en Amsterdam tijdens de Duitse bezetting.

 

Interessant:

316 bladzijdes telt dit interessante boek. Over de Duitse bezetting zijn veel boeken geschreven. Sommige zijn leuk sommigen zijn saai. Het Litteken van Vossesteyn is echt een goed boek. De schrijfstijl van Boonzaaijer is super goed waardoor je als lezer gemotiveerd bent om lekker verder te lezen. Je kunt niet meer stoppen met lezen tot dat het boek niet uit is. Zo spannend heeft Boonzaaijer dit boek geschreven. Boonzaaijer weet ook de emoties in het boek van de hoofdpersoon op de juiste plek weer te geven. Het lijkt me soms lastig als een auteur om de emoties echt goed weer te geven. Je merkt als lezer dat Constance ( de hoofdpersoon) worstelt over diverse dingen dat een ieder kan overkomen. Het gemis van haar vader bijvoorbeeld.

Er waren dagen dat ze haar vader miste. Haar zachtmoedige vader. Te zachtmoedig voor zijn dominante vrouw. Het was al lang geleden dat hij stierf. Maar als ze thuis wel eens orgelmuziek draaide, werd ze weer verdrietig, dus deed ze het zo min mogelijk. Ze leefde gewoonlijk voorbij aan dat verdriet, dat uit zoveel lagen bestond. Ze was bedreven in flink zijn, maar voor wie, voor wat eigenlijk? Ze was er de laatste tijd steeds meer achter gekomen dat ze mensen van zich afstootte door die flinkheid. Het maakte andere vrouwen jaloers en mannen schrikte ze ermee af. Soms dacht ze: het is maar goed dat ik geen kinderen heb. Ze zou bang zijn voor hun afhankelijkheid, hun hopeloosheid. Ze zou van haar kinderen eisen dat ook zij flink waren. Ze wist dat het een wanhoopspoging was om van haar eigen moeder los te komen: dat had een therapeut ooit duidelijk gemaakt. Ze kon er maar beter aan doen haar moeder te vergeven. Vergeven? Dat woord alleen al deed voor haar geestesoog een muur oprijzen, dik en hoog, onneembaar. Onmogelijk om daar overheen te klimmen ondenkbaar.

 

Meesterwerk:

Haar schrijfstijl is een beetje anders dan de meeste auteurs ( positief). Ze schrijft op een dichterlijke manier. Op een poëtische wijze neemt ze je mee naar de wereld van Constance. Als lezer voel je je verbonden met Constance. Zij worstelt met haar jeugdherinneringen. Het boek bevat de perfecte ingrediënten voor een goede familieroman. Het bevat: spanning, emoties, woede, haat enz. Wat een meesterwerk heeft Boonzaaijer neergezet. Ik ken de auteur al van haar boek Joodse buren, ik was op de boekpresentatie aanwezig.  Dit is het tweede boek van de auteur dat ik lees. Het litteken van Vossesteyn is zeer goed geschreven. Het boek leent zich voor een verfilming. Zeker een aanrader voor iedereen. Dit boek krijgt vijf sterren.